Antyfony adwentowe - 21 XII

"O Wschodzie, Blasku światłości wieczystej i Słońce sprawiedliwości; przyjdź i oświeć żyjących w mroku i cieniu śmierci."

Ile w tej antyfonie światła! Aż błyszczy. Rzeczywiście w Biblii obecność Pana często jest przedstawiana symbolicznie za pomocą światła, ognia, blasku. W Starym Testamencie Bóg objawił się Mojżeszowi w płonącym krzaku (Wj 3,2). Jako słup ognia szedł i oświecał nocną wędrówkę Izraelitów przez pustynię (Wj 13, 21) Psalmy wychwalają Jego sprawiedliwość, która ma zabłysnąć jak światło (Ps 37, 6). Jezus, który przychodzi, jest przez Zachariasza porównany do wschodzącego Słońca (Łk 1, 78), a przez proroka Symeona nazwany Światłem na oświecenie pogan (Łk 2, 32). Sam Zbawiciel mówi o sobie: Ja jestem Światłością Świata (J 8, 12) a Jan nazywa Go w Prologu swojej Ewangelii światłością prawdziwą, która oświeca każdego człowieka, który na świat przychodzi (J 1, 9). Podczas przemienienia na górze uczniowie opisują, że Jego wygląd przemienił się tak, że Jego odzienie stało się lśniąco białe (Łk 9, 29). Po co przychodzi ten Bóg pełen światła? Przychodzi, aby rzucić ogień na ziemię (Łk 12, 49). Oczy Jego jak płomień ognia (Ap 1, 14); Jego wygląd jak Słońce (Ap 1, 16); jest jak Gwiazda świecąca, poranna (Ap 22, 16). On rozprasza mroki śmierci (Mt 4, 16). Także trzecia Osoba Trójcy Świętej, Duch, którego Jezus pośle po swoim zmartwychwstaniu, jest jak ogień, którego języki zstąpią na Apostołów w dzień Pięćdziesiątnicy (Dz 2, 3). W Liturgii Kościoła wyrażenie obecności Boga jest zawsze związane ze światłem. Od małej lampki przy Tabernakulum, po wielką świecę wielkanocnego Paschału. Nie bójmy się więc! Jeśli Pan jest pośród nas, to możemy śpiewać bez lęku nawet pośród ciemności: "Z Tobą ciemność nie będzie ciemna, a noc jak dzień zajaśnieje, bo mrok jest dla Ciebie jak światło" (Ps 139, 12).

Wersja poetycka:

O Wschodzie ranny! Światło wiekuiste,
sprawiedliwości słońce promieniste.
Przybądź i oświeć w ciemnościach siedzące
nędznych tysiące!